Vandaag bij Rob langsgeweest om zijn uit de hand gelopen hobby aan een inspectie te onderwerpen. Als vermeend aanstichter kwam er wat schuldgevoel opborrelen. Enigzins getroost met de gedachte dat hobbyisten als deze nooit stil kunnen zitten en dat in een ander universum, Rob met een andere hobby even gepassioneerd een huis vol lego bouwwerken had kunnen hebben of wellicht een enorme brandslangventielrubberringetjesverzameling had moeten herbergen, denk ik dat hij er nog goed vanaf is gekomen. Ik heb een tour door de tuin en de zolderverdieping gehad en besefte me dat de aanstichter waarschijnlijk ietwat voorbijgestreeft is door de aangestichte. Mooi hoor! Mijn CO2 voetafdruk op deze aardkloot is weer wat lichter (dat is natuurlijk een illusie wanneer men alle zaken meerekent, maar het idee is leuk).
Om verder on-topic te komen... Ik heb de 2 Sabinaria magnifica kiemlingen opgehaald (daar kwam ik eigenlijk voor). Ze waren netjes opgepot in palmsleeves met een zak eromheen om de temperatuur en luchtvochtigheid nog een boost te geven.
Eénmaal thuisgekomen heb ik besloten om deze kiemlingen over te zetten in iets grotere (en diepere) potten met een grondmix waar ik zelf erg veel vertrouwen in heb. Tevens kon ik dan zien hoeveel de zaailingen zijn met hun graafwerk en of het ze verder goed vergaat. Om de spanning er vanaf te halen, ziehier het resultaat van ongeveer een maandje wortelgroei:
En opgepot:
De wortelgroei doet me denken aan die van een joey. Een zeer dikke pen die aan de onderkant waarschijnlijk een aantal echte worteltjes in alle richtingen zal sturen. Vanuit de pen zal er dan waarschijnlijk een eerste speer omhoog komen, maar zover zijn ze nog niet. De snelheid doet dus ook aan een joey denken. Maanden na ontkiemen moet je wachten tot de eerste speer opkomt.
Maar tijd is aan onze kant en dat komt wel goed!
Rob, beter dat je die van jou ook maar in een wat diepere pot zet denk ik...